Adiós no existe

De reis heeft mij nu al zoveel gebracht maar de afgelopen week werd ook duidelijk dat ik wel degelijk dingen mis thuis. De verjaardag van mijn moeder is daarvan toch wel het beste voorbeeld. Ik heb de reis geboekt en niet nagedacht over wat ik dan zou missen in die tijd dat ik op pad ben. Uiteraard valt als je overal rekening mee houd z’n reis helemaal niet te plannen maar mijn moeder haar 60ste verjaardag was er wel een die ik graag had mee willen maken

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Om ons toch een beetje het Nederland in Peru te laten meemaken heb ik besloten om erwtensoep te gaan maken voor mijn gastouders. Een ambitieus plan bleek al snel want de markt bracht niet veel hoop op het vinden van de juiste ingrediënten. Maar gelukkig was daar de iets wat verwesterde supermarkt die het grootste gedeelte van de spullen wel op voorraad had. Dat ze hier geen knolselderij verkopen nam ik dan maar even voor lief.  Samen met Mascha aan de slag gegaan maar wat bleek was dat zelfs na een nacht wellen de erwtjes maar niet gaar wilde worden. De smaak was er maar de structuur was toch iets anders. Gelukkig was ik volgens Angelica klaar voor het huwelijk want betekende dat ze het ondanks of juist vanwege het wachten erg lekker vond.

Mascha heeft ons ondertussen verlaten en is weer lekker in ons “koude” kikkerlandje. En op dezelfde dag verliet ook Bram het vertrouwde nest waardoor Sander en ik op elkaar aangewezen waren. Vorige week hebben we besloten om vanaf die dag elke avond salsa lessen te gaan volgen in Mama Afrika en daar houden we ons best aan. Fanatiek als we zijn komen we elke avond rond half tien aan en doen we een verhollandste versie van de Peruaanse salsa en bachata. Wel erg gezellig en helemaal omdat we weten dat we zeker niet de slechtste zijn. “Denk aan een Duitse jongen die continu op mn hielen stond te dansen maar daar zelf geen erg in had” #blauwehielen

In het weekend ben ik samen met Sander en zijn lerares Spaans naar de markt gegaan om daar de delicatesse cavia te proberen. Hoewel de kruiden niet echt lekker waren en het idee van het eten van iemands huisdier mij toch wel een beetje bekroop toch besloten het te proberen. Maar na enkele stukjes maakte ik de lerares erg blij want die heeft de rest van mijn stukje mee naar huis genomen.

De laatste dagen op het werk zijn aangebroken wat voor mij mentaal steeds zwaarder word, het idee te werken op een plek waar je niet achter de werkmethode staat valt me erg zwaar. Vorige week stonden Alex (Amerikaanse vrijwilliger)  en ik bijna op het punt om het pand dan ook te verlaten. Nadat we een wond op de enkel van een meisje zagen zitten en zei vertelde dat ze vastgebonden was. Alex en ik stonden perplex. Toch wil ik tot het einde door gaan, niet voor de nonnen of voor de medewerkers maar voor de kinderen. Voor hun ga ik heen en doe ik of m’n neus bloed. De glimlach elke ochtend als ik aan kom maakt zoveel goed.  Waar ik de eerste dag niet wist waar ik aan begon weet ik de laatste dag niet hoe ik afscheid moet nemen van de kids. Het valt me zwaar, helemaal omdat ik gister even netjes in het Nederlands uit m’n plaat ben gegaan omdat er een kindje geslagen werd. Afscheid nemen van deze bijzondere kinderen is niet niks wetende waar je ze achterlaat, maar met tranen en al sluit ik het wel af. Ik heb gedaan wat ik kon om de mensen te laten inzien dat je ook op een andere manier met kinderen met een beperking om kan gaan maar bovenal hoop ik de kinderen de afgelopen zes weken een beetje rust, gekkigheid en vrijheid te hebben gegeven in het wezen van zichzelf.

De afgelopen weken zijn leerzaam geweest, ervaringen en herinneringen die ik mijn hele leven zal meedragen. Een aantal van de kinderen heb ik diep in m’n hart gesloten en zal ik nooit vergeten. Voor nu ligt de koffer klaar om gepakt te worden, bezoek ik nog een museum met Sander, dansen we nog een keer in Cusco samen de salsa en sluit ik op die manier dit hoofdstuk af.